Κυριακή, 18:42.
Δεν έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο.
Έχεις φάει. Έχεις δει ένα επεισόδιο σειράς. Έχεις πλύνει και κάτι πιάτα.
Κι όμως, νιώθεις… κάπως.

Όχι ακριβώς άγχος. Όχι ακριβώς μελαγχολία. Αλλά αυτό το «κάτι» που σε κάνει να κάθεσαι στον καναπέ και να κοιτάς το ταβάνι με το βλέμμα του “δεν θέλω να αρχίσει η εβδομάδα”.

Αυτό, φίλε/η, λέγεται Sunday Scaries.

Και τι είναι αυτό το “συμπαθές” φαινόμενο;

Sunday Scaries = το αδιόρατο, ύπουλο άγχος που μας πιάνει κάθε Κυριακή αργά το απόγευμα,
καθώς πλησιάζει η Δευτέρα.
Δεν φταίει το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Δεν φταίει το ξυπνητήρι.
Φταίει η επίγνωση ότι η ελευθερία σου τελειώνει.
Ότι μπαίνεις πάλι στον ρυθμό. Ότι επιστρέφεις στο “πρέπει”.

Δεν είσαι μόνος – είναι σχεδόν συλλογικό mood

Το Sunday Scaries δεν είναι υπερβολή, ούτε δικαιολογία.
Μελέτες δείχνουν ότι η παραγωγή κορτιζόλης (ορμόνη του στρες) ανεβαίνει σημαντικά τις Κυριακές, ειδικά σε εργαζόμενους με έντονο πρόγραμμα ή μαθητές/φοιτητές.

Κι όσο πιο έντονο ήταν το Σαββατοκύριακο σου (καναπές ή πάρτι, δεν έχει σημασία),
τόσο πιο απότομη φαίνεται η μετάβαση.
Σαν να είσαι σε φουσκωτό και ξαφνικά πέφτεις σε meeting room.

Τι μπορείς να κάνεις;

Δεν υπάρχει μαγική λύση, αλλά μερικά βοηθάνε:

– Μην αφήνεις όλη τη “δουλειά” της Δευτέρας να φορτωθεί στο μυαλό σου από Κυριακή
– Απόφυγε scroll χωρίς λόγο – κάνει το αίσθημα ακόμα πιο “βαρύ”
– Κάνε κάτι δικό σου το απόγευμα: περίπατος, φαγητό με παρέα, λίγη ώρα offline
– Και το βασικότερο: μην πιέζεις τον εαυτό σου να “εκμεταλλευτεί” κάθε λεπτό του ΣΚ
Αυτό είναι έξτρα άγχος μεταμφιεσμένο σε παραγωγικότητα.