Θυμάσαι όταν πηγαίναμε κάπου και δεν κοιτούσαμε Google Maps;
Όταν λέγαμε «είναι κοντά στο παλιό βενζινάδικο» ή «θα σου πω όταν φτάσεις στο περίπτερο»;
Τώρα, το να φύγεις από το σπίτι χωρίς να έχεις πατήσει “έναρξη πλοήγησης”,
είναι σαν να μπαίνεις σε αποστολή επιβίωσης.

GPS = ο νέος εγκέφαλος

Ας το παραδεχτούμε:
έχουμε ξεμάθει να πλοηγούμαστε μόνοι μας.
Το GPS είναι πια το default.
Ακόμα και σε διαδρομές που έχουμε ξανακάνει,
το βάζουμε “για καλό και για κακό” — ή και απλά για να μας λέει σε πόση ώρα φτάνουμε,
λες και αν δεν το ξέρουμε… θα φτάσουμε ποτέ;

Και όταν δεν το βάλεις;

– Ξεκινάς αισιόδοξος.
– Σκέφτεσαι «το ’χω».
– Στρίβεις αριστερά αντί για δεξιά και μπαίνεις σε έναν δρόμο που θυμίζει Silent Hill.
– Βάζεις μουσική πιο δυνατά μπας και καλύψεις το άγχος.
– Και στο τέλος, ρωτάς μια κυρία που βγάζει τον σκύλο βραδινή βόλτα και φαίνεται να ξέρει.

Και κάπου εκεί, νιώθεις την περιπέτεια. Το ρίσκο.
Αυτό που παλιά σήμαινε αλεξίπτωτο
και τώρα σημαίνει χωρίς Google Maps.

Είναι αστείο. Αλλά και λίγο σοβαρό.

Η εξάρτηση από την πλοήγηση μάς έκανε να ξεχάσουμε να παρατηρούμε.
Να θυμόμαστε σημεία. Να ρωτάμε. Να μαθαίνουμε έναν δρόμο περπατώντας τον.

Πλέον, ξέρουμε πώς να φτάσουμε,
αλλά δεν θυμόμαστε πού πήγαμε.
Το GPS μάς οδηγεί. Αλλά δεν μας βοηθά να προσανατολιστούμε.