Ξυπνάς λίγο πιο αργά. Ο καφές σε πλαστικό ποτήρι, όπως πάντα. Το κινητό με 1 γραμμή σήμα, το Wi-Fi του δωματίου παίζει να πιάνει μόνο στην τουαλέτα. Κάθεσαι στη βεράντα, φοράς μαγιό από τις 10 το πρωί αλλά δεν έχεις κατέβει ακόμα στην παραλία.

Στην παρέα παίζει το ίδιο σενάριο: κάποιος γκρινιάζει για τον ήλιο, κάποιος δεν έχει βάλει αντηλιακό, κάποιος έχει ήδη κολλήσει στο TikTok. Πιάνετε τις ίδιες κουβέντες — δουλειές, νοίκια, «να δεις τι έγινε στο group», και κάπου ανάμεσα ξεχνάς ότι είσαι διακοπές.

Μέχρι που περνάει ένα παιδί με σαντουιτσάκι απ’ το φούρνο και θυμάσαι ξαφνικά γιατί ήρθες. Για τον ήχο από τις ρακέτες λίγο πιο κάτω. Για τη φραπεδιά με μισό καλαμάκι και δύο παγάκια. Για την αλμύρα που μένει στους ώμους και τα ρούχα που δεν χρειάζονται σίδερο.

Το βράδυ πάλι, θα πας για ποτό. Με ρούχα που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους και παπούτσια με άμμο. Θα χορέψεις τα ίδια τραγούδια, θα πεις τις ίδιες ατάκες. Αλλά όλα αυτά, μακριά απ’ την πόλη, ξαφνικά μοιάζουν καλύτερα.

Γιατί ναι, ίσως κάνεις τα ίδια με πριν. Αλλά έχεις άδεια. Δεν έχεις αφεντικό, ειδοποιήσεις, πίεση. Κι αυτό είναι αρκετό.

Τελικά, δεν χρειάζεται να αλλάξεις ρυθμούς. Αρκεί να αλλάξεις φόντο.