Το Ποπ Κορν: Ο Αδιαμφισβήτητος Συνοδός της Κινηματογραφικής Εμπειρίας

Εδώ και 90 χρόνια, το ποπ κορν αποτελεί το απόλυτο σνακ που συνοδεύει τις ταινίες στα σινεμά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα της αίθουσας, η κινηματογραφική εμπειρία ξεκινά με το αγαπημένο και πεντανόστιμο ποπ κορν στα χέρια σχεδόν κάθε θεατή. Το ψημένο, βουτυρένιο άρωμά του γεμίζει την αίθουσα και ξυπνά όλες τις αισθήσεις.

Ο επικοινωνιολόγος Πολ Ντεργκαραμπεντιάν δήλωσε στο CNN: «Το ποπ κορν και ο κινηματογράφος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα όσο ο Φρεντ Αστέρ και η Τζίντζερ Ρότζερς και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύουν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δίδυμα στη σύγχρονη ιστορία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν πιο τέλειο συνδυασμό και έναν συνδυασμό που έχει γίνει μέρος της κουλτούρας με τόσο βαθύ και πανταχού παρόντα τρόπο».

Η μεγαλύτερη κινηματογραφική αλυσίδα των ΗΠΑ, η AMC Theaters, παράγει ποπ κορν που φτάνει να γεμίσει 222 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων κάθε χρόνο. Όμως, το τέλειο και εξαιρετικά κερδοφόρο δίδυμο του ποπ κορν και του κινηματογράφου δεν ήταν πάντα έτσι. Για πολλά χρόνια, οι κινηματογραφικές αίθουσες δεν ήθελαν καμία σχέση με το δημοφιλές σνακ.

Ένα Ταίρι Φτιαγμένο με Λάδι και Βούτυρο

Η ιστορία της προέλευσης του ποπ κορν είναι πολύ ενδιαφέρουσα σύμφωνα με το βιβλίο του Andrew F. Smith «Popped Culture: A Social History of Popcorn in America». Ο Smith καταγράφει την άνοδο του ποπ κορν και καταρρίπτει τους περισσότερους από τους μακροχρόνιους μύθους πίσω από το σνακ. Το ποπ κορν δεν ήταν συνοδευτικό πιάτο της πρώτης Ημέρας των Ευχαριστιών, αλλά έφτασε στη Νέα Αγγλία στις αρχές του 19ου αιώνα, πιθανότατα από Αμερικανούς ναυτικούς που επέστρεφαν από τη Νότια Αμερική.

Το σνακ άρχισε να γίνεται δημοφιλές από τη δεκαετία του 1840, μετά την εφεύρεση συσκευών που μπορούσαν να το επεξεργαστούν. Τις επόμενες δεκαετίες, οι πωλητές ποπ κορν πολλαπλασιάστηκαν σε πανηγύρια, τσίρκα και στους δρόμους των πόλεων. Εμφανίστηκαν περισσότερες εμπορικές επιχειρήσεις και το Cracker Jack έγινε βασικό προϊόν στα γήπεδα. Έτσι το ποπ κορν άρχισε σιγά-σιγά να μπαίνει και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η επιχείρηση άνθισε στις αρχές του 20ού αιώνα. Μέχρι το 1930, 90 εκατομμύρια άνθρωποι πήγαιναν στον κινηματογράφο σε εβδομαδιαία βάση, έγραψε ο Smith.

Γιατί δεν το Ήθελαν οι Ιδιοκτήτες των Κινηματογράφων

Το πλήθος αγόραζε ποπ κορν από τους πωλητές, αλλά οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων δίσταζαν να το πωλούν. «Για ορισμένους ιδιοκτήτες, η πώληση έθιγε την αξιοπρέπειά τους», έγραψε ο Smith. «Οι πλανόδιοι πωλητές περνούσαν από τους διαδρόμους με καλάθια που πουλούσαν Cracker Jack και ποπ κορν. Μεγάλο μέρος του ποπ κορν πετιόταν στον αέρα ή σκορπιζόταν στο πάτωμα».

Στους κινηματογράφους, τα πεταμένα ποπ κορν λέρωναν τα πανάκριβα χαλιά. Όμως, με το πέρασμα των χρόνων, οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων άλλαξαν στάση και η άνθιση του ποπ κορν ήρθε σε μια από τις πιο απίθανες οικονομικές περιόδους: τη Μεγάλη Ύφεση. «Με πέντε ή δέκα σεντς το σακουλάκι, το ποπ κορν ήταν μια προσιτή πολυτέλεια για τους περισσότερους Αμερικανούς», έγραψε ο Smith.

Αρχικά, η παρασκευή ποπ κορν γινόταν έξω από τα θέατρα, όπου οι πωλητές νοίκιαζαν χώρους. Θεωρούνταν πολύ δαπανηρό να εξοπλιστούν τα κτίρια με αεραγωγούς. Όμως, μόλις άρχισαν να εμφανίζονται ανταγωνιστές και οι ιστορίες για τον «πλούτο του ποπ κορν» εξαπλώθηκαν, η παρασκευή μεταφέρθηκε μέσα στα σινεμά. «Το ποπ κορν πουλούσε τόσο πολύ λόγω του αρώματός του. Μόλις οι μηχανές τοποθετήθηκαν στα σινεμά, οι δουλειές ανέβηκαν», έγραψε ο Smith.