Φυσικά, ας το προσεγγίσουμε με λίγο πιο λείο τρόπο:

Ίσως αυτό που αισθάνεσαι να είναι απλώς η αντανάκλαση των απόψεων των άλλων, μια άποψη που σε επηρεάζει χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί. Ανοίγοντας ένα σημαντικό θέμα, έτσι δεν νομίζεις;

Πρόσφατα, σε μια εκδήλωση, συζητήθηκε η έννοια της “άδειας περιόδου” σε ορισμένες χώρες. Εκφράζοντας την άποψή μου, θεώρησα παράλογο να υπάρχει αυτή η έννοια και να προσποιούμαστε ότι την εφαρμόζουμε για να “συμπεριλάβουμε” τις γυναίκες, όταν ουσιαστικά δημιουργούμε μια ανάγκη που ενδεχομένως δεν υπάρχει και στοχοποιούμε τις γυναίκες ως “ανίκανες” να λειτουργήσουν κάποιες μέρες του μήνα. Φυσικά, υποστηρίζω την ύπαρξη επιπλέον άδειας ανάρρωσης, η οποία να χορηγείται όταν είναι απαραίτητο και δικαιολογημένο. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο, πιθανότατα δεν επιτυγχάνεται η ισότητα, αλλά το αντίθετο.

Ένας νεαρός φοιτητής προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι απαραίτητη η “άδεια περιόδου”, ότι έχω ανάγκη από αυτήν, ότι πρέπει να υπάρχει. Αντιμετώπισα το βλέμμα του με δυσκολία, χωρίς να βρίσκω τον κατάλληλο τρόπο να απαντήσω χωρίς να φανώ προσβλητική (καθηγήτρια είμαι, θυμωμένη δε θέλω να φανώ), με μια ειρωνεία ότι είχα περίοδο την ώρα εκείνη (υπερβολική λεπτομέρεια, το καταλαβαίνω, αλλά δεν με νοιάζει, είναι φυσιολογικό για το σώμα, ας το δεχτούμε).