Δεν μιλάμε για μεγάλα λάθη. Ούτε για «τοξικότητες».
Μιλάμε για εκείνες τις μικρές, καθημερινές συμπεριφορές που
αν τις κάνει άλλος, μας ενοχλούν.
Αλλά αν τις κάνουμε εμείς…
«Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα».

Ορίστε 5 από αυτές — κι ας πονέσει λίγο:

1. Το «ερχόμαιιιιι» ενώ είμαστε ακόμα με το μαλλί βρεγμένο

Ξέρεις ότι θα αργήσεις. Το ξέρεις και το αποδέχεσαι.
Αλλά λες «έρχομαι σε 5» ενώ είσαι ακόμα ξυπόλυτος,
το delivery δεν έχει έρθει, και το παντελόνι είναι απλωμένο.
Το λέμε από αγάπη, αλλά: όχι, δεν έρχεσαι σε 5.

2. Το «κράτησέ το για αργότερα» όταν κάποιος πάει να μας μιλήσει σοβαρά

Έχει τύχει: ο άλλος πάει να ανοίξει θέμα. Και εμείς, επειδή τρέχουμε ή δεν «είμαστε σε φάση»,
του πετάμε ένα «ναι, ναι, θα το πούμε άλλη στιγμή» — και φυσικά… ποτέ δεν το λέμε.

Δεν το κάνουμε επίτηδες. Αλλά για τον άλλον είναι απότομο. Και για εμάς, κουτσοβολεμένο.

3. Το να μιλάμε με τα μάτια στο κινητό

Όλοι έχουμε πέσει σε κουβέντα όπου ο συνομιλητής είναι παρών, αλλά το βλέμμα του είναι στο feed.
Ε και όλοι έχουμε υπάρξει αυτός ο συνομιλητής.
«Ακούω, ακούω», λες, ενώ κάνεις scroll με ρυθμό εθισμένου περιστεριού.
Δεν το λες, αλλά δείχνει: δεν σε παρακολουθώ πραγματικά.

4. Το να λέμε «ό,τι θες εσύ» και μετά να δυσανασχετούμε

– «Τι θες να φάμε;»
– «Ό,τι να ’ναι, αρκεί να μην έχει μανιτάρι, σουβλάκι, κοτόπουλο, κάτι βαρύ ή κάτι που αργεί»

Το «ό,τι θες» είναι παγίδα. Και όλοι την έχουμε ρίξει.
Μετά αρχίζουμε να λέμε «ναι αλλά όχι εκεί» και ξαφνικά ο απλός καφές γίνεται ψυχολογικό τεστ.

5. Το να ακούμε για να απαντήσουμε – όχι για να καταλάβουμε

Ο άλλος σου μιλάει για κάτι που τον προβληματίζει.
Και εσύ, την ώρα που μιλάει, σκέφτεσαι ήδη τι θα πεις μετά.
Ούτε καν από κακία — από ρυθμό.
Αλλά τελικά δεν άκουσες το πρόβλημα. Άκουσες τον εαυτό σου να περιμένει τη σειρά του.

Όλοι έχουμε τις «μικρές αστοχίες» μας. Το θέμα δεν είναι να τις μηδενίσουμε.
Το θέμα είναι να τις αναγνωρίζουμε. Και πού και πού, να γελάμε λίγο με αυτές.