Ήταν μια ιεροτελεστία. Ξυπνούσαμε πρωί, φορτώναμε το αυτοκίνητο σαν να πηγαίναμε εκδρομή τριών ημερών και πηγαίναμε… παραλία. Ο μπαμπάς, πάντα μπροστάρης. Στο ένα χέρι η ομπρέλα, στο άλλο το ψυγειάκι. Στον ώμο το στρώμα θαλάσσης, στην πλάτη η τσάντα με ταπεράκια. Και κάπου ανάμεσα, κρατούσε και το φουσκωτό δελφίνι που είχες πάρει από το περιοδικό.

Έφτανε στον τελικό προορισμό με ιδρώτα στο μέτωπο και άμμο στο σανδάλι, για να απλώσει πετσέτες με ακρίβεια GPS και να βουτήξει επιτέλους… τα πόδια, μέχρι τον αστράγαλο. Δεν είχε “χαλάρωση”. Ο μπαμπάς ήταν ο κινητήριος μοχλός του καλοκαιριού.

Και τώρα; Τώρα όλοι κάθονται στο beach bar, με καφέ στο χέρι, το απόγευμα φαγητό στην ξαπλώστρα. Ο παλιός μπαμπάς δεν θα έπαιρνε ποτέ κουλούρι από το μαγαζί. Είχε μαζί του τοστ, κεφτεδάκια, καρπούζι και χαρτοπετσέτες. Πολλές χαρτοπετσέτες.

Κι όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνα τα καλοκαίρια. Ήσουν παιδί και ο μπαμπάς σου έφτιαχνε μικρόκοσμους στην παραλία. Και τώρα που μεγάλωσες, ίσως καταλαβαίνεις ότι δεν κουβαλούσε μόνο τα πράγματα… κουβαλούσε καλοκαίρια, παιδικές αναμνήσεις, οικογένεια.