Υπάρχει μια στιγμή – αθόρυβη αλλά κομβική – που συμβαίνει κάπου στα 25+, ίσως και νωρίτερα.
Ένα μήνυμα σκάει στο κινητό: «Μήπως να το αφήσουμε για άλλη μέρα;»
Και εσύ δεν απογοητεύεσαι. Δεν θίγεσαι. Δεν χαλιέσαι.

Ανακουφίζεσαι.

Κάποτε: «μα γιατί;»

Τώρα: «δόξα τω Θεώ»

Παλιά, το να ακυρώσει κάποιος ήταν κάτι ανάμεσα σε προσβολή και προσωπική απόρριψη.
«Μα το περίμενα. Μα ντύθηκα. Μα βαφόμουν 40 λεπτά.»

Σήμερα;
Έχεις ήδη αρχίσει να ξεβάφεσαι πριν τελειώσει το μήνυμα.
Βάζεις πιτζάμα, παραγγέλνεις κάτι και νιώθεις ότι το σύμπαν σε φροντίζει.
Σαν να σου έδωσε άδεια να μείνεις με τον εαυτό σου, χωρίς ενοχές.

Είναι τεμπελιά; Είναι κόπωση;

Είναι ενηλικίωση.

Δεν είναι ότι δεν θέλεις να βγεις.
Είναι ότι έχεις συνειδητοποιήσει πόσο αξίζει να μη χρειάζεται να βγεις κάθε φορά.

Δεν είναι ότι βαριέσαι τους φίλους σου.
Είναι ότι δεν φοβάσαι να τους πεις “άλλη φορά” – και να μην είναι θέμα.

Το ακυρωμένο σχέδιο ≠ αποτυχία

Μπορεί να γίνει… απόλαυση

Γιατί τώρα, στα ενήλικα χρόνια, δεν μετράς πόσα πράγματα κάνεις.
Μετράς πόσο ήρεμος νιώθεις όσο τα κάνεις.
Και μερικές φορές, η ηρεμία αυτή έρχεται μόνο όταν δεν κάνεις τίποτα.